محرّم، اهرم حرکت دهنده انسان

کلاسهای کربلا که در همه جاست حتی بدون یک روز تعطیلی، به من و تو و به همه آنانکه به نجات «انسان» می اندیشند، می آموزد. چرا که: هر روز عاشوراست و هر جا کربلا. غدیر علی، «حرای محمّد» است، عاشورا، سقّای تشنه کامانِ عزّت است،عاشورا، انفجاری از نور و تابشی از حق بود که بر «طور» اندیشه ها تجلی کرد و موسی خواهان گرفتار در تیهِ ظلمت را از سرگردانی نجات بخشید.

عاشورا درخششی بود که در دل دشمن، ترس ریخت و در دل دوست، امید آفرید و مردگان را بیدار ساخت و غافلان را به هوش آورد و «شب» را تا پشت دروازه های شهر شرک و قلعه نفاق، تاراند. گرچه در آن نمیروز سرخ، در آن صحرای آتشگون، در آن کربلای «آزمایش»، قیام قیامت در خون نشست، ولی فریاد رسایت در عمق زمان برخاست.
ای حسین!… گرچه در آن «نینوا» نای حقیقت گوی تو را بریدند، امّا … نوای حق، حقِ تو در تاریخ، همچنان ماندگار شد و جاودانه ماند.
ای حسین! کربلای تو، انقلاب آموز و انسان ساز نسلها و قرنها و سرزمینها بود و عاشورای تو، بارور سازنده لحظه ها و روزها و سالها.

حسین(ع) مرگ را پل عبور به آخرت می دانست و بقا را در فنا می جست و پیروزی را در شکست، زندگی را در مرگ می دید و ماندن را در رفتن و حضور را در غیبت می شناخت و شهادت را حضور جاودانه در تاریخ می دانست .
امام حسین(ع) شناگر دریای خون بود و رهپوی وادی عشق. و در قربانگاه خود، در آخرین لحظات نیز، سرود توحید و رضا خواند. امام حسین(ع)، کربلایی نیست، جهانی است.
امام حسین(ع)، هم «راه» است و هم «راهنما». هم کاروان است و هم قافله سالار. امام حسین(ع)، کشتی نجات و مشعل هدایت است.

زمرد ریگی